تا حالا شده بعضی وقتا یهو دیگه دوسِش نداشته باشی ؟! به خودت میگی اصلاً واسه چی دوسِش دارم ؟! مگه کیه ؟! مگه

واسم چی کار کرده ؟! مگه چی داره که از همه بهتر باشه ؟! اصلاً من که خیلی از اون بهترم ! . . . . ! بعد به خودت می

خندی که اصلاً واسه چی این قدر خودتو اذیت کردی ! بعد یهو یه چیزی یادت میاد ! یه چیز خیلی کوچیک ، یه خاطره ،

یه حرف ، یه لبخند ، یه نگاه ، و بعد . . . . همین . . . . همین کافیه تا به خودت بیای و مطمئن بشی که نمی تونی

 فراموشش کنی ! نمی تونی دوسِش نداشته باشی ! اصلاً نمی خوای که دوسِش نداشته باشی ! آخه همه ی زندگیته خب !!

وجودته ! اون موقع است که میفهمی چه قدر دوسِش داری !